Olé voor de cardio-tv

Het begon als een onderzoek, maar inmiddels is het haar passie geworden. Marijn de Vries is nu journalist én wielrenster. Ze wilde uitzoeken of je na het dertigste levensjaar nog topsporter kon worden. Het verging de Zwolse daarbij zo goed, dat ze sinds dit seizoen voor de ploeg van Leontien van Moorsel rijdt. Op Leontien.nl kun je haar wonderlijke avontuur op de racefiets op de voet volgen.

Marijn zal regelmatig via een blog vertellen hoe het haar tussen de roze meidkomt vanaf de sportschool:

Olé voor de cardio-tv

Mijn sportschool heeft nieuwe cardio-apparaten. Met ingebouwde tv's. Fantastic! Toegegeven: mijn sportschool liep gewoon enorm achter. Cardio-apparaten met tv's zijn immers gemeengoed. Net als sauna's in sportscholen. Heeft de mijne ook niet.

Mijn sportschool is klein maar fijn. Er lopen niet van die kijk-eens-hoe-waanzinnig-gespierd-en-woest-aantrekkelijk-ik-eruit-zie-patsers en zien-jullie-mijn-strakke-kontje-wel-huppels rond. Je kunt er gewoon lekker sporten. De sfeer is er relaxt en de mensen zijn aardig. Als ik een wegtrekker krijg, mag ik een energiereepje op de pof. Waar vind je dat nog? Dat ik 't in ruil daarvoor zonder de meest moderne apparatuur moest doen nam ik op de koop toe.

Maar oh, wat een verbetering zijn deze apparaten! De crosstrainer is mijn favoriet. Er zijn ook loopbanden, maar lopen doe ik liever buiten. En er zijn natuurlijk fietsen. Maar hemel, wat zitten die krengen slecht... Veel te rechtop, beroerde zadels. Nee, dan de crosstrainer. Anderhalf uur achter elkaar? Ik verveel me geen minuut meer.

Ik heb de hele middag slechte series gekeken. Eerst Net Wijf. Heerlijk. Oeroude afleveringen van ER, Grey's Anatomy en What About Brian. En natuurlijk Will&Grace. En daarna Oprah op RTL4, de kerstaflevering, met al die fijne X-mas songs met my dear friend from Italy Andrea Bocelli, die bij iedere hug van Oprah verlekkerd grijnsde. Daarna natuurlijk Dr. Phil. En als toetje Jamie Oliver, die geen lam durfde te slachten. Daar kreeg ik honger van. Maar ik moest nog even roeien. Zonder tv. Dan duren vijftien minuten ineens weer een eeuw.

Mijn racefiets staat al weken weg te kwijnen in de gang. Smachtend wachtend op smeltende sneeuw. Maar er vallen as we speak opnieuw vlokken buiten. Wat een leed. Gelukkig maakt Cityfit de pijn in deze druilerige dagen waarop toch geduurtraind moet worden een beetje draaglijk. Wat zeg ik? Zeer draaglijk!