'Bewegen geeft mij positieve energie'

Ex-wielrenster Leontien van Moorsel, in Brabant beter bekend als “Tinus”, doet nog elke dag aan sport. Voor haar plezier, maar ook om zichzelf op te laden met positieve energie. Een gesprek over opladen, verbranden en in balans blijven. Een mens verbruikt heel wat energie. Niet alleen in huis en op de weg, maar ook lichamelijk. Als iemand daar iets vanaf weet, is het wel ex-wielrenster Leontien van Moorsel. “Bij mij gaat elke dag om zes uur de wekker en dan spring ik uit bed, klaar om de dag aan te pakken. Ik blaak van de energie, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat.”

Haar uitstraling is aanstekelijk. De twee hondjes, die in het kantoor van Leontien Total Sports in Moordrecht ronddartelen, zijn net zo vitaal als hun bazin. “Dat energieke zit in de hele familie. Mijn ouders hadden vroeger een bouwbedrijf, en ik herinner me nog goed hoe mijn moeder altijd meesjouwde met zakken cement.”
Leontien zette een punt achter haar wielercarrière tijdens de Olympische Zomerspelen in Athene in 2004. Maar ze blijft in beweging, ook al is het maar een half uur per dag.

“Je moet wel. Als je jarenlang aan topsport doet, krijg je een sporthart. Dat gaat nooit meer weg. En ik voel me er beter bij, bewegen geeft mij positieve energie.”
Een goed gevoel heeft volgens Leontien ook te maken met verzorging. De juiste balans tussen bewegen en voeding, op tijd naar bed.

“Natuurlijk heb je wel eens behoefte om uit de band te springen. Lekker uit eten, een zoet dessert. Maar als ik dat in het weekend doe, heb ik de dagen erna minder energie.” Dan is er nog niet eens alcohol aan te pas gekomen. Van Moorsel is geen drinker. “Mensen zeggen dan tegen me: Leontien, ge moet leren drinken! Doe niet zo ongezellig! De Brabantse moraal, ja, dat zal het zijn. Net als met carnaval. Kom op, neem een neutje! Maar ik vind het echt niet lekker. Waarschijnlijk kun je beter wel meedoen, want als je er nuchter tussen staat, denk je: wat een idioten allemaal.”

Zelf heeft ze op een harde manier de les geleerd over het nut van matiging. Als jonge twintiger onderwierp ze zichzelf aan zo’n streng dieet om te kunnen presteren, dat ze anorexia nervosa kreeg.
“Ik draafde zo diep door, dat ik de man met de hamer tegenkwam. Ik had mijn spieren totaal opgebrand. Dat is wel de verschrikkelijkste periode uit mijn leven geweest. Ik moest verplicht rusten en weer gewoon leren eten. Maar mijn lichaam reageerde als een spons, binnen een jaar was ik opgeblazen tot twee keer mezelf.”
In die periode leerde ze haar man Michael Zijlaard kennen, met wie ze in 1995 trouwde. “Hij is altijd onvoorwaardelijk achter me blijven staan.” Vorig jaar, op de magische datum 07-07-07 kregen ze een dochtertje, Indy. “Van mijn kleine meissie krijg ik heel veel energie terug. Als ik haar zie, denk ik: wat ben ik toch een gelukkig mens.”

Na haar herstel klom ze opnieuw naar de top. “Ik ben sterker uit mijn dip gekomen. Ik kwam terug aan de wereldtop met een gezond lichaam en een gezonde geest. Daar ben ik ongelooflijk  trots op. Nu put ik er voldoening uit om die ervaring door te geven aan jonge wielrensters en anorexia patientjes.” 
Haar overwinningen waren talrijk. De Brabantse werd onder meer negen keer wereldkampioen en vier keer Olympisch kampioen. Maar heimwee heeft ze niet. “Ik hoef geen applaus meer, ik geniet nu van andere dingen in het leven. Want het was wel een klein wereldje, waarin ik leefde. Alles was gericht op de trainingen. Mijn leven is nu veel breder.”

Normaler ook, beaamt ze. De krant is er niet alleen meer voor de sportverslagen, ook het wereldnieuws en klimaatverandering zijn nu een onderdeel van haar werkelijkheid.
“Je wordt niet echt vrolijk van wat er allemaal aan de hand is in de wereld. Daar denk ik vaak over na. Wat zal onze kleine meid nog allemaal moeten meemaken? Als ik in een beetje verdrietige bui ben, dan wil ik dat allemaal niet weten. Maar dat is de kop in het zand steken, hè? Van de andere kant geloof ik ook, dat als we allemaal wat water bij de wijn doen, er wel iets ten goede kan veranderen.”
De wereld verbeteren begint bij jezelf. Geen licht aan in kamers waar je niet bent. De tuin alleen sproeien als het echt heel droog is. Een trui aan en de verwarming een graadje lager.

“Ik moet zeggen, dat ik op een aantal punten nog wel wat kan verbeteren. Ik gebruik bijvoorbeeld constant de droger. Dat komt door een trauma van vroeger. Wij woonden in Brabant tegenover boeren, en als mijn moeder dan de was buiten te drogen hing, trok er zo’n mestlucht in onze kleren. Vreselijk vond ik dat! Toen heb ik me voorgenomen: als ik ooit op mezelf woon, hang ik nooit de was buiten.” 
Ze moet er zelf om lachen. Veel ervaringen uit haar verleden kunnen nu worden samengebald tot een anekdote. Door alles heen is Leontien van Moorsel in elk geval dicht bij zichzelf gebleven.
“Behalve in de anorexia periode, toen was ik mezelf helemaal kwijt. Maar daarvoor en daarna... Dat is toch ook de opvoeding die je meekrijgt. Bij ons thuis was het levensmott probeer het beste uit je leven te halen, maakt niet uit wat je doet. Als ik niet dicht bij mezelf was gebleven, had ik geloof ik een schup onder mijn kont gekregen van mijn ouders.”

In de hectische wereld van topsport is het anders niet zo vreemd, dat een idool naast zijn schoenen gaat lopen onder druk van aandacht en bewondering. Maar Leontien schudt haar hoofd.
“Wat ik in het begin wel heel moeilijk vond, was dat iedereen van alles van me wilde. Je denkt dan dat ze het beste met je voor hebben, maar ze willen alleen maar over jouw rug heen beter worden. Pas als het niet goed met je gaat, kom je er achter wie echt iets om je geeft. Al die anderen vonden mij dus alleen maar aardig, omdat ik hard kon fietsen.”

Nu haar wielercarrière voorbij is, had ze alles achter zich kunnen laten. Tijd voor hobby’s, huishouden, kinderen. Maar dat vindt ze te beperkt. Ze geeft trainingen en organiseert vanuit haar kantoor evenementen zoals de Leontien Ladies Rides. Ook wordt ze als BN’er vaak gevraagd voor reclames, lezingen en presentaties.  “Eerst wist ik me daar niet zo goed raad mee. Ik heb vroeger alleen huishoudschool gehad en heb echt moeten leren om in het openbaar te spreken. Maar mijn moeder zei: “ze nemen jou omdat ze je een aardige meid vinden, je moet jezelf niet anders gaan voordoen dan je bent”. En dat is waar. Ze vragen om Leontien, ze willen mijn verhaal horen. Daar denk ik nu iedere keer aan als ik zo’n presentatie moet doen. Want als je dicht bij jezelf blijft, kun je nooit in de fout gaan.”

   

Reacties